بازی کردن برای کودک نوپا نوعی سرگرمی و البته ضرورتی مهم محسوب می‌شود. کودک برای رشد کردن و کشف و درک جهان پیرامونش به بازی نیاز دارد. کودکان را آزاد بگذارید تا بی‌هیچ قانون و توصیه‌ای، افکارشان را بیان کنند و بازی‌هایی تازه ابداع نمایند.
بازی فرصتی ارزشمند و فعالیتی خودجوش و سرگرم‌کننده برای کوکان است. بازی کردن فعالانه در داخل یا خارج از خانه، فرصتی برای پرورش جسم و ذهن کودک فراهم می‌کند. بنابراین بازی رکن اصلی آموزش کودک محسوب می‌شود.
بازی‌های آزاد به کودکان اجازه می‌دهند خودشان را بر اساس نیازها و علاقه‌مندی‌های‌شان سرگرم کنند. همچنین، بدین طریق آن‌ها کنترل فضا و امکاناتی را که در اختیار دارند، به دست می‌گیرند، استقلال‌شان را افزایش می‌دهند، جریان تخیلشان را آزادانه رها می‌کنند و جنبه‌های گوناگون هوش خود را پرورش می‌دهند. آزاد گذاشتن کودکان در بازی‌های گروهی به آن‌ها اجازه می‌دهد تا با کودکان هم سن و سال خود بهتر ارتباط برقرار کنند و مذاکره و حل‌مسئله را یاد بگیرند. و قابلیت‌های اجتماعی خود را گسترش دهند. گسترش این قابلیت‌های اجتماعی و عاطفی در دوران بزرگسالی بسیار بااهمیت خواهد بود.
تمایلات طبیعی که به واسطه‌ی بازی به وجود می‌آیند، باعث کنترل بر احساسات و انگیزه‌ها می‌شوند. این توانایی به کودکان امکان می‌دهد که مشکلات را حل کنند و در قدم بعد، از به وجود آمدن آن‌ها پیشگیری کنند.
در حقیقت، بازی تأثیراتی مثبت بر تمام مراحل رشد کودک دارد. برای مثال:
- رشد حسی-حرکتی کودک
- رشد ذهنی کودک
- رشد اجتماعی کودک
- رشد زبانی کودک
کودک برای یادگیری به اسباب‌بازی‌های آموزشی نیازی ندارد؛ بلکه به «کشف کردنِ هنگام بازی» نیاز دارد! در حقیقت، هر شیئی که امکان فکر کردن، تخیل کردن و حرکت کردن را به کودک بدهد، می‌تواند آموزشی باشد. بنابراین تمام فعالیت‌هایی که به کودک اجازه می‌دهند داستان بسازد، تفکیک کند، سرهم‌بندی کند، در دست بگیرد یا پدال بزند، آموزشی هستند.
- nrgs
- دی 25, 1401
- 167 بازدید